Tynki wewnętrzne – rodzaje
Najpopularniejsze tynki wewnętrzne to tynki gipsowe, wapienne i cementowo-wapienne. Decydując się na konkretną zaprawę pod uwagę powinniśmy wziąć przeznaczenie pomieszczenia, ostateczny sposób wykończenia ścian oraz rodzaj stanu surowego podłoża. Ważny jest również czas niezbędny do utwardzenia i wyschnięcia powierzchni, który umożliwi prowadzenie dalszych prac wykończeniowych.
Zaletą tynków maszynowych jest to, że prace przebiegają szybko (fot. Baumit)
Tynki cementowo-wapienne
Inwestorzy chyba najczęściej wybierają właśnie ten rodzaj tynku, ponieważ może być on stosowany we wszystkich pomieszczeniach (nawet tych o podwyższonej wilgotności jak łazienki czy kuchnie). Są także świetnym podłożem do malowania, tapetowania oraz jako podkład pod płytki ceramiczne. Tynki cementowo-wapienne mogą być nakładane zarówno maszyno, jak i ręcznie na podłoża o maksymalnej wilgotności 3%. Zależnie od rodzaju podłoża (ceramika, beton) tynkowanie odbywa się w jednym lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut. Zazwyczaj warstwa tynku waha się w granicach 15-20 mm, ale w razie konieczności można dodać kolejną warstwę, ale dopiero po związaniu poprzedniej. Poszczególne odmiany tynków cementowo-wapiennych różnią się granulacją i rodzajem kruszywa (piasek lub perlit) oraz dodatkami poprawiającymi urabialność i przyczepność do podłoża. Wadą tych zapraw jest długi czas schnięcia – ok. 4 tygodnie.
Tynki wapienne
Podstawowym składnikiem tynków wapiennych jest wapno hydratyzowane. Te suche mieszanki zawierają również kruszywo mineralne, domieszki i ewentualnie barwniki. Tynki wapienne bardzo dobrze przepuszczają parę wodą, dzięki czemu naturalnie regulują wilgotność powietrza w pomieszczeniach oraz są doskonałym podłożem pod farby mineralne. Mają mniejszą wytrzymałość na uszkodzenia od zapraw cementowo-wapiennych, ale bez problemu można je nakładać na stare tynki – zasada jest taka: tynk można nakładać na drugi tynk tylko wtedy, gdy będzie od słabszy od pierwszego. Tynki wapienne bardzo dobrze się urabia i łatwo im nadać żądaną fakturę. Ponadto długo wiążą, więc tynkowanie nie musi przebiegać w pośpiechu. Są dzięki temu podatne na skurcz podczas schnięcia, więc ryzyko, że popękają zaraz po ułożeniu jest znikome. Tynki te nakłada się dwuwarstwowo – warstwa zewnętrzna uzyskuje szorstką fakturę, którą wygładza się powłoką wapienna z domieszką mączki marmurowej. Można nanosić je na większość podłoży mineralnych, powszechnie stosowanych do wznoszenia ścian, np. pustaków ceramicznych czy z betonu komórkowego.
Tynki wewnętrzne różnią się między sobą parametrami, które pozwalają zastosować je w różnych warunkach (fot. Solbet)
Tynki gipsowe
Głównymi składnikami tynków gipsowych są przede wszystkim wysokiej jakości gips, kruszywo kalibrowane i wiele uszlachetniających dodatków, takich jak wapno i plastyfikatory. Ich zaletą jest to, że można uzyskać gładkie ściany. Ponadto wyróżniają się krótkim czasem schnięcia – już po 10-14 dniach są całkowicie suche. Są dobrym podłożem pod powłoki malarskie i tapety. Tynki gipsowe polecane są głównie do pomieszczeń suchych – nie stosuje się ich w pomieszczeniach, w których wilgotność utrzymuje się na stale wysokim poziomie, np. łazienki, kuchnie i pralnie. Zazwyczaj przeznaczone są do nakładania agregatem, ponieważ gips wiąże najszybciej ze wszystkich spoiw. Z tego też powodu (szybki czas wiązania) zaprawa musi być nałożona w jednym ciągu roboczym, w odpowiednim czasie rozprowadzona i zatarta. Jeśli tynk nie zostanie zatarty przed upływem czasu wiązania, to niestety trzeba go będzie skuć. Należy także uważać z gładzeniem i szlifowaniem, aby nie wybrać materiału (powstaną nierówności). Tynki gipsowe ręczne mają w swoim składzie dodatki spowalniające wiązanie, co umożliwia ich ręczną obróbkę. Polecane są do niewielkich powierzchni, najczęściej wykorzystuje się je podczas remontów.
zdjęcie otwierające: AdobeStock